Als je mijn blog een beetje gevolgd hebt, dan weet je wellicht dat ik voor het eerst in mijn leven in een relatie zat met een perfecte partner. Ik had al een aardige lijst aan problematische relaties achter de rug, dus je kunt je voorstellen hoe blij ik was toen deze aardige, respectvolle en grappige man mijn leven binnenwandelde. Eindelijk had ik iemand gevonden met die ik een volwassen relatie aan kon gaan! Voorheen werden mijn relaties gedreven door afhankelijkheid, dus was het een enorme opluchting om eindelijk een relatie te voeren die baseerde op eerlijkheid, respect en vertrouwen. Voor mij was dit een compleet nieuwe ervaring, waardoor ik van elk moment van de relatie genoot en ik al bijna opschepte over hoe gelukkig ik was binnen mijn relatie, hoe vrij en ondersteunt ik me voelde.
Maar we weten allemaal: Hoogmoed komt voor de val. Op een dag, compleet onverwachts, was de relatie over. Zijn eerste grote liefde, met wie hij een korte maar erg intensieve periode mee heeft gemaakt, was plotseling weer terug in zijn leven en zijn emoties namen hem op een erg onaangenaam achtbaanritje. De gevoelens die hij blijkbaar nog voor haar had deden hem twijfelen aan onze relatie. Hij wist dat hij zijn gevoelens voor haar niet kon uitzoeken en tegelijkertijd met mij een relatie kon voeren, dus besloot hij er een punt achter te zetten.
Ook al was ik er droevig om zo een geweldige persoon te laten gaan, iemand met die ik echt een geweldige tijd heb gehad en die mij zoveel heeft gegeven, accepteerde ik zijn beslissing snel. Per slot van rekening hield ik genoeg van hem en van mezelf om ons beiden een relatie te wensen waarin beide partners even betrokken zijn en beiden helder zijn wat betreft de gevoelens voor elkaar. Geen van ons beiden verdient het om in twijfel of angst voor het maken van foute beslissingen te leven.
Dus heb ik hem in liefde laten gaan. Alhoewel deze man echt veel voor me betekent, ben ik welgeteld twee dagen verdrietig geweest, daarna had ik complete vrede met zijn beslissing. In deze twee dagen heb ik het betreurd een man kwijt te zijn geraakt, die ook nog eens een prachtige familie had, die allemaal licht en vreugde in mijn leven hebben gebracht. Ik voelde echt alleen verdriet. Verder geen woede, geen wrok, geen “was-alles-maar-anders-geweest”.
Ik fabriceerde ook geen verhalen over hem in mijn hoofd, waardoor ik meer dan genoeg tijd had om naar mezelf en mijn rol in dit verhaal te kijken. Aanvankelijk voelde het echt heel erg goed om te merken dat ik echt achter mezelf sta, dat ik mezelf niet meer in de steek laat (wat ik voorheen vooral in deze situaties deed) en dat ik blijkbaar echt het volste vertrouwen had in het universum, dat hier zeker een hoger plan achter zat dat zowel voor hem als voor mij beter was. Ik voelde letterlijk mijn zelfliefde door mijn lijf gieren en ik wist dat ik mezelf nooit meer in de steek ging laten. Te weten dat ik de belangrijkste persoon in mijn leven (MEZELF) altijd bij me zal hebben gaf me een extatisch gevoel. Met mezelf aan mijn zijde kon ik de wereld wel aan!
Toen deze gevoelens van extase langzaam wegebbten, werd ik ineens overspoelt met zelftwijfels: Hoe kon ik mezelf in een relatie laten zijn met iemand die zichzelf niet voor mij kon openen? Was dit weer een rare vorm van emotionele afhankelijk (de reden voor het mislukken van mijn voorgaande relaties) die zo diep geworteld zat dat ik het nog geeneens door had? Natuurlijk viel me wel op dat hij emotioneel niet zo open was als ik, dat hij moeite had mij te zeggen dat hij van me hield en hij over het algemeen iets zuiniger was met het delen van zijn gevoelens. Maar ik dacht gewoon dat dat was wie hij was. Hij heeft me altijd respectvol behandeld en het feit dat hij gewoon wat terughoudender was heeft nooit verdriet of twijfel in me losgemaakt. Integendeel, ik zag het als zijn verlies dat hij onze relatie niet kon genieten op de manier waarop ik dat deed. In plaats van hem daarvoor te veroordelen, voelde ik enkel dankbaarheid voor mijn pijnlijke voorgaande relaties die mij het mogelijk hebben gemaakt om van deze stabiele relatie te kunnen genieten. Hij heeft dit soort nare relaties nooit meegemaakt, wat volgens mij de reden was dat hij onze relatie niet zo kon waarderen als ik. Kennelijk voelde ik zijn terughoudendheid aan, maar het is nooit in me opgekomen om hem te veranderen of iets hiervan persoonlijk te nemen.
En op een rare manier is nou juist dat wat me achteraf zo stoorde. Misschien hield ik niet genoeg van mezelf om mezelf toe te staan om met iemand te zijn die écht van me houdt? Kon ik mezelf ooit weer vertrouwen in relaties? Kon ik erop vertrouwen dat ik mezelf kon toestaan om met iemand samen te zijn die om mij geeft op een manier waarop ik dat verdien? Ineens voelde het aan alsof ik het plotseling met mezelf uit had gemaakt. Alsof ik ineens in de situatie van mijn ex zat: één moment denk ik echt dat ik van mezelf hou, dan gebeurt er wat en plotseling twijfel ik aan mijn zelfliefde.
Gelukkig maar duurde deze staat van zelftwijfel niet al te lang. Maar drie dagen na de break-up kwam ik toevallig een talk van Abraham Hicks tegen die ik in het begin van onze relatie herhaaldelijk geluisterd heb. Ik vond deze talk zo prachtig en wou dat mijn nieuwe relatie er precies zo uit ging zien. Dus luisterde ik elke dag naar deze talk om zeker te gaan dat de informatie ook echt in mijn hele hart en ziel zou aankomen.
Voor het geval dat je geen tijd hebt om ernaar te luisteren (het duurt nog geen 10 minuten, maar het zijn echt 10 minuten van pure wijsheid), geef ik je een korte samenvatting: Het hoofddoel van een relatie is het de flow van liefde in jezelf te voelen. Dit korte fictieve dialoog geeft het heel mooi weer:
“I love you so much, because source flows through me.” “And what about me?” “Well, you’re okay, but the reason why I love you is because source is flowing through me and I am LOVE and you’re my object of attention!” “But I want to be reason why you love.” “Sorry, that’s not how it works. You’ll never be the reason why I love, but I’ll promise you I’ll hook up with source energy and love will flow through me and I’ll hold you as my object of attention and you’ll feel my expanded love!”
Toen ik deze talk weer tegenkwam, voelde ik me zowat gedwongen om er weer naar te luisteren, aangezien ik me eraan herinnerde dat ik mezelf destijds had gezworen dat als basis voor mijn relatie te nemen. Terwijl ik ernaar luisterde, verdwenen plotseling al mijn twijfels! (Mag ik even opmerken hoe ongelofelijk het universum werkt? Ik had hier al bijna 1.5 jaar niet meer naar geluisterd en daar was het plotseling, precies op het juiste moment!) De woorden van Abraham Hicks deden mij beseffen dat ik mijn gevoelens helemaal niet genegeerd had toen ik in een relatie bleef waar ik niet dezelfde liefde 100% terug heb gekregen. I hield juist wel van mezelf wat de reden was waarom het mij nou echt niet kon schelen of die liefde nou naar me terugkwam of niet, de liefde vloeide namelijk door mij heen.
En geloof me, het voelt GEWELDIG aan! En daarom was ik zo gelukkig binnen de relatie. Ik koesterde elk moment en baadde mezelf bij wijze van spreken in mijn eigen flow van liefde. Wanneer je eenmaal in deze staat van liefde bent, verwacht je niet meer zo veel terug van je partner. Liefde was geen spel van wederkerigheid meer voor me, waar je het gevoel hebt “meer” te geven dan de ander. Geven voelt namelijk gewoon zo fijn aan, waarom zou je überhaupt overwegen om minder te geven? Natuurlijk verwachtte ik de basics: respect, vertrouwen en eerlijkheid. En die kreeg ik. Dus had ik niets te verliezen en kon ik de flow van de liefde toestaan om het stuur over te nemen.
Helaas zijn veel mensen bang ervoor om zich aan hun gevoelens over te geven, omdat ze bang zijn overweldigt te worden. Ze zijn bang de controle te verliezen, aangezien ze geen idee hebben waar hun gevoelens hen heen gaan brengen. Maar in werkelijkheid wordt je juist gelukkig en vrij door jezelf toe te staan je gevoelens te voelen en te uiten. Alleen wanneer je je gevoelens echt kunt erkennen en kunt toestaan, zul je niet lijden. Niet in de relatie en niet na de relatie.
Ik heb tijdens de relatie niet geleden, omdat ik gewoon van mijn eigen gevoelens genoot. Ik liet mijn gevoelens hun gang gaan en was ook niet bang om gekwetst te worden. Ik genoot gewoon van het huidige moment, waar het verleden en de toekomst geen rol spelen. In dat moment was ik gelukkig, waarom zou ik dan mijn tijd verspillen aan iets dat niet “is”? Mijn enige taak was het om de liefde te voelen die op dat moment door mij heen stroomde.
Intuïtief wist ik dat ik zelf namelijk de enige persoon ben die mij kon kwetsen door mezelf niet toe te staan in deze staat van flow te verkeren wat onvermijdelijk is wanneer je de geest het roer over laat nemen. De geest creëert dan namelijk scenario’s en rechtvaardigingen waarom het het moment niet gewoon kan genieten. In plaats daarvan zal het al je energie daarvoor gebruiken om een energetische muur om je heen te bouwen, om jezelf te “beschermen”. Een muur met die je kunt controleren hoeveel liefde erin en eruit vloeit, alleen de hoeveel die “veilig” voelt. Maar dit is een illusie. De muur (waar velen zich helaas nog geeneens bewust van zijn) gaat je niet beschermen en zal de reden zijn voor je controleverlies. Niet alleen dat de muur je niet beschermt, hij houdt je er namelijk vanaf om je innerlijke licht naar buiten te laten schijnen. Breek die muur af. Sta je gevoelens toe en ervaar wat het betekent om je eigen vrijheid te creëren.
“The more you allow yourself to experience feelings, the less you can be enslaved by them.”
- Anaiya Sophia
En zelfs toen de relatie over was, leed ik niet. Begrijp me niet verkeerd, ik heb pijn gehad, maar ik heb zeker niet geleden. Ik wist op z’n minst dat ik echt het beste van deze relatie had gemaakt. Nu bleef ik achter met prachtige herinneringen aan ware liefde, herinneringen die nooit meer iemand van me af ging pakken. Ook de gevoelens zijn van mij en die kan ik probleemloos naar de volgende relatie meenemen. In feite heb ik nog geeneens een relatie nodig om van deze gevoelens te kunnen genieten, omdat ze altijd een deel van me uitmaken en ik ten alle tijden mijn “object of attention” kan uitkiezen, maakt niet uit of dat een nieuwe partner, een goede vriend, een bloem of mijn fiets is.
Als ik terugkijk op de relatie kan ik zeggen dat ik echt niets kwijt ben geraakt. Ik heb eigenlijk alleen maar gewonnen. Ik heb mooie herinneringen met geweldige mensen gecreëerd en nu heb ik tijd en ruimte gewonnen om nog meer herinneringen te creëren met nieuwe mensen, nieuwe situaties en nieuwe omgevingen. Vergelijk het met een reis: Zou jij weigeren om op vakantie te gaan omdat je weet dat je prachtige momenten zult creëren, je geweldige mensen zult leren kennen die je uiteindelijk achter je moet laten? Nee, dat is de reden waarom je gaat! Je gaat om de mooiste ervaringen te maken en om mensen in je leven te laten die je zullen verrijken. En je verwachting van een relatie zou niet anders moeten zijn.
Dus, volgende keer dat jij op deze prachtige reis genaamd “liefde” gaat, herinner jezelf eraan om de flow ongestoord zijn gang te laten gaan en gewoon van het moment te genieten. Dit gaat je er niet van verzekeren dat je relatie voor eeuwig zal duren, maar dat is, zoals we nu wel weten, ook helemaal niet het doel. Maar het gaat je ervan verzekeren dat je een prachtige tijd zult hebben en je goed zult voelen, onafhankelijk van waar je bent of wat je doet, puur omdat dit gevoel van liefde gewoon zoooo heerlijk aanvoelt!
Je hoeft je ook geen zorgen te maken dat je liefde misbruikt wordt of je met iemand bent die je liefde niet waard is. Jaren geleden las ik het boek “Practicing the Power of Now”, waarbij één specifieke passage mijn angst voor een “foute” relatie voorgoed heeft uitgewist (met toegevoegde nadruk):
“In fact, the moment that judgment stops through acceptance of what is, you are free of the mind. You have made room for love, for joy, for peace. First stop judging yourself, then stop judging your partner. The greatest catalyst for change in a relationship is complete acceptance of your partner as he or she is, without needing to judge or change them in any way. That immediately takes you beyond ego. All mind games and all addictive clinging are immediately over. There are no victims and no perpetrators anymore, no accuser and accused. This is also the end of all codepency, of being drawn into somebody’s unconscious patterns and thereby enabling it to continue. You will then either separate- in love- or move even more deeply into the Now together, into Being. Can it be that simple? Yes, it’s that simple. Love is a state of Being. Your love is not outside; it is deep within you. You can never lose it and it cannot leave you. It is not dependent on some other body, some external form. In the stillness of your presence, you can feel your own formless and timeless reality as the unmanifested life that animates your physical form. You can then feel the same life deep within every other human and every other creature. You look beyond the veil of form and separation. This is the realization of oneness. This is love.”
- Eckhart Tolle
Ook de geachte heer Tolle laat ons weten dat de vrije flow van liefde geen garantie is voor een eeuwige relatie. Maar het geeft ons de garantie dat we op den duur samen zullen zijn met de juiste persoon, iemand die net zo open is als wij om zich aan de staat van de liefde toe te geven, iemand die niet bang is voor de liefde en niet vast zit in onbewuste patronen en die zichzelf en jou duidelijk kan zien: als wezens in de staat der liefde. En iedereen die (nog) niet open is hiervoor zal heel zachtjes van je gescheiden worden, waardoor je ongedeerd en nog steeds vol van liefde achter blijft.
Ik zou graag nog willen toevoegen dat ik er sterk in geloof dat als je eenmaal geleerd hebt om zonder angst lief te kunnen hebben, je waarschijnlijk dit soort mensen ook niet meer aantrekt. Ze verschijnen óf niet in je leven óf je voelt je gewoon niet meer aangetrokken tot deze mensen die niet op jouw frequentie vibreren. En zolang ze wel nog verschijnen en jij je aangetrokken voelt, dan is er duidelijk nog een les te leren. Ga je gang, leer je les, maar leer het met een open en onbevreesd hart!
Zolang je nog voelt dat je je hart niet kunt openen, betekent dat dat je nog een onverwerkte innerlijke wond hebt die om je aandacht vraagt. Of je deze wond nou laat bloeden in de pijn van het alleen-zijn of dat je het bloed wilt laten stromen in een pijnlijke relatie die gedreven wordt door afhankelijkheid en onderbewuste patronen, ligt helemaal aan jou. Als je maar de tijd neemt om actief en intensief voor je wond te zorgen, met liefde en aandacht. De tijd gaat de wond namelijk niet voor je helen. Wegkijken en op betere tijden hopen is geen optie, de pijn gaat namelijk alleen dubbel zo sterk terugkomen. Dus kies maar: Ga je de sprong in het onbekende wagen of wacht je liever tot het universum je met de volgende pijnlijke situatie probeert wakker te maken?
Ik hoop dat je na deze post een beter beeld hebt over waar de liefde en relaties écht over gaan, zodat je nooit meer hoeft te twijfelen over wat je nou moet doen in de liefde, aangezien er maar een ding is dat je moet doen: Blijf in het hier en nu, open je hart en verwelkom de flow van liefde!